«Η βίαιη προσαρμογή της ελληνικής κοινωνίας στα νέα οικονομικά δεδομένα, ισοδυναμεί με μία μορφή κοινωνικού βιασμού ο οποίος ποτέ δεν θα μας αποφέρει τα αντίστοιχα οικονομικά οφέλη».
Στο ερώτημα αν υπήρχε μία καλύτερη εναλλακτική λύση η απάντηση είναι αρνητική. Υπήρχαν όμως και εξακολουθούν να υπάρχουν τεράστια περιθώρια καλύτερης διαχείρισης. Σκοπός της τρόικα είναι η δημοσιονομική εξυγίανση και όχι η ανασυγκρότηση της χώρας. Αυτό είναι δική μας υποχρέωση. Η τρόικα δεν μας εμποδίζει σε τίποτε. Αποτελεί απλούστατα την ασπίδα της ανικανότητάς μας.
Η πραγματική οικονομία είναι άθλια και θα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο. Το υπουργείο οικονομικών έχει μετατραπεί σε μηχανισμό παραγωγής γραφειοκρατίας και αντιαναπτυξιακών φορολογικών νομοσχεδίων. Η φοροδιαφυγή μέσω τριγωνικών χρεώσεων από εταιρίες «μαϊμού» φορολογικών παραδείσων προς ελληνικές ανέρχεται σε δις και όμως το υπουργείο οικονομικών ψάχνει να βρει δήθεν φοροφυγάδες μέσα στα ρολόγια της ΔΕΗ!
To 2010 που μπήκαμε στο μνημόνιο το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ήταν 310 δις και το εθνικό εισόδημα 230 δις. Σήμερα μετά «κούρεμα» των τραπεζών, την καταστροφή των ομολογιούχων και των ασφαλιστικών ταμείων, που κινδυνεύουν τον Νοέμβριο να μην μπορούν να πληρώσουν συντάξεις, το χρέος εξακολουθεί να είναι 309 δις αλλά το εθνικό εισόδημα μόλις 185 δις! Δηλαδή, όταν το ΑΕΠ ήταν 230 δις δεν μπορούσαμε να εξυπηρετήσουμε το χρέος των 310 δις με αποτέλεσμα να μπούμε στο μνημόνιο. Τώρα πως θα εξυπηρετήσουμε ακριβώς το ίδιο χρέος που το ΑΕΠ είναι 185 δις και η ύφεση θα συνεχιστεί και του χρόνου?
Οι τράπεζές αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις, δικαιοσύνη δεν απονέμεται, το φορολογικό περιβάλλον είναι όσο πιο αντιαναπτυξιακό γίνεται, η γάγγραινα της γραφειοκρατίας ζει και βασιλεύει, και η διαφθορά έχει εμβολίσει όλα τα γρανάζια της κρατικής μηχανής.
Συνεπώς όσα «επιτυχημένα» ταξίδια και αν κάνει ο πρωθυπουργός, όσες Κίνες και αν ανακαλύψει, κανένας σοβαρός επενδυτής δεν πρόκειται να επενδύσει ούτε ένα ευρώ στην χώρα μας. Εκτός και αν ταυτίζουμε τους πρόσκαιρους κερδοσκόπους της συμφοράς μας με επενδυτές. Προσωπικά θα ήμουν σίγουρος για την έξοδό μας από την κρίση, μόνο αν έβλεπα να γίνεται πραγματική επανάσταση διαρθρωτικών αλλαγών παρά κυνήγι επενδυτών. Το πρόσφορο επενδυτικό περιβάλλον δεν χρειάζεται πρεσβευτές. Η σοφή μητέρα μου έλεγε: Πρώτα συγυρίζουμε το σπίτι μας και έπειτα καλούμε μουσαφιραίους.
Σημείωση
Η ανακεφαλαίωση των τραπεζών και η δειλή επιστροφή τους στην διατραπεζική αγορά φυσικά και δεν αποτελούν εγγύηση για την σωτηρία τους, όπως φυσικά δεν είναι εγγυημένες και οι καταθέσεις μας σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του ευρωπαϊκού συμβούλιο. Έτσι… για να μην ξεχνιόμαστε.