Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία μία χώρα δεν μείωσε τις δαπάνες του προϋπολογισμού της κατά 20%.
Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία ένας λαός δεν υπέστη μία τόσο βίαιη αλλαγή στο βιοτικό του επίπεδο και δεν θυσίασε τόσα πολλά (και θα θυσιάσει ακόμη περισσότερα) χωρίς να υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι στο τέλος θα παραμείνει στην ευρωζώνη και συγχρόνως θα βρει τον δρόμο της οικονομικής του ανάκαμψης.
Λες και υπάρχει μία αόρατη δύναμη που δίνει στον λαό μας τεράστια αποθέματα υπομονής αλλά συγχρόνως και τεράστια διάθεση για αυτοκαταστροφή, αν φυσικά μας τα λένε καλά οι δημοσκοπήσεις.
Υπό μία έννοια, η αντοχή και η ελαστικότητά μας ναι μεν μας δίνουν κάποιες ελπίδες για μία μελλοντική οικονομική ανασυγκρότηση και για την παραμονή μας στο ευρώ, εντούτοις, ο οικονομικός μας χειμώνας είναι ακόμη μακρύς και προβλέπεται πιο “δριμύς” μέσα στο κατακαλόκαιρο, αφού τον Ιούνιο αρχίζει ο νέος κύκλος περικοπών με πιθανή κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού. Το ύψος αποζημίωσης λόγω απόλυσης δεν πρόκειται να ξεπερνά τους πέντε μισθούς ακόμη και αν κάποιος έχει τριάντα χρόνια υπηρεσίας. Το εφάπαξ στο δημόσιο και η αποζημίωση λόγω σύνταξης στον ιδιωτικό τομέα, μάλλον θα αποτελέσουν παρελθόν, όπως παρελθόν θα αποτελέσει και η οποιαδήποτε εμπιστοσύνη που είχαν οι πολίτες προς το σύγχρονο ελληνικό κράτος.
Ποτέ δεν συμπαθούσα τους επαγγελματίες συνδικαλιστές και πολύ σπάνια με ενδιέφεραν οι απόψεις τους. Σήμερα όμως ομολογώ ότι συμφωνώ τουλάχιστον με τους συνδικαλιστές αλλά και τις διοικήσεις των συνταξιοδοτικών ταμείων, που διαμαρτύρονται απολύτως δικαιολογημένα και δεν θέλουν να συμμετέχουν τα ταμεία στο κούρεμα της περιουσίας τους κατά 70%. Δεν είναι δυνατόν να μειωθεί η περιουσία των ταμείων κατά 12 δις ευρώ και ενώ οι τράπεζες που θα συμμετέχουν στο κούρεμα θα χρηματοδοτηθούν με περισσότερα κεφάλαια από ό,τι το κούρεμα, για τα ταμεία, δηλαδή για τους συνταξιούχους, δεν υπάρχει καμιά σοβαρή πρόβλεψη, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει μεγάλη πτώση στις εισφορές των εργαζομένων, λόγω ανεργίας.
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην ταλαίπωρη χώρα μας, κάποιοι είχαν την φαεινή ιδέα και πήραν την σκυτάλη από τον κύριο Παπανδρέου που “διαφήμιζε” διεθνώς τη χώρα μας ως διεφθαρμένη, παρουσιάζοντάς την, με τη σειρά τους, ως έναν διεθνή επαίτη που εκλιπαρεί την παγκόσμια κοινότητα για μία ευκαιρία (Give Greece a Chance). Ποιος, άραγε τους το επέτρεψε;
Σημείωση
Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μειώσω την καλοπροαίρετη προσπάθεια κάποιων επιχειρηματιών που συμβάλλουν οικονομικά στην καμπάνια. Το brand name, όμως της περήφανης χώρας μας, άθελά τους, το κουρελιάζουν.