Η συνένωση της ALPHA BANK με την Εθνική Τράπεζα θα είχε μάλλον θετικά αποτελέσματα αφού οι συνέργειες θα απέφεραν 700 εκατομμύρια ετησίως(;) και ίσως δανειστές και καταθέτες να εμπιστεύονταν περισσότερο το νέο σχήμα. Θα σχηματιζόταν όμως μία τράπεζα με 25 δις ευρώ ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και με επισφαλή δάνεια αρκετών 10 δις ευρώ. Έτσι, θα εξαφανιζόταν άμεσα το σύνολο των ιδίων κεφαλαίων της νέας τράπεζας και φυσικά η ρευστότητά της θα εξακολουθούσε να εξαρτάται από την ΕΚΤ, προς την οποία η ALPHA έχει αναλογικά μεγαλύτερη έκθεση. Έχω την εντύπωση, ότι το πρόβλημα της ALPHA δεν ήταν το δήθεν χαμηλό 19% premium , ούτε η αύξηση της έκθεσης των μετόχων της σε ρίσκο κρατικών ομολόγων αλλά μάλλον θέματα κύρους!
Οι τραπεζίτες ας μην ξεχνάνε ότι δεν «έσωσαν» και ούτε συνεχίζουν να σώζουν τις τράπεζές τους(;) με δικά τους κεφάλαια αλλά με τα δις των εγγυήσεων και μετρητών του ελληνικού δημοσίου. Εξ άλλου και τώρα, το δημόσιο κατέχει προνομιούχες μετοχές της ALPHA αξίας 950 εκατομμυρίων ευρώ. Συνεπώς οι τραπεζίτες, αν θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν, θα πρέπει να ακούν τα κελεύσματα των καιρών. Γιατί ναι μεν η συνένωση δύο στραβών δεν κάνει ένα μονόφθαλμο, αλλά μας ανεβάζει την ψυχολογία! Και η οικονομία είναι ψυχολογία η οποία, αν χαθεί εντελώς, χάνουν οι πάντες. Μέτοχοι και καταθέτες!
Κυβέρνηση και τραπεζίτες πρέπει να αντιληφθούν ότι έχουν πρόβλημα φερεγγυότητας και όχι ρευστότητας. Κανείς δεν τους εμπιστεύεται. Όσο τα δάνεια που μας προσφέρονται δεν μπαίνουν σε αναπτυξιακή τροχιά και όσο ο πρωθυπουργός συνεχίζει να αναθέτει την ανάπτυξη της χώρας σε ανυποψίαστους ανθρώπους τόσο περισσότερο θα μεγαλώνει η ύφεση.
Αν όλοι συμφωνούμε ότι η σπονδυλική στήλη της ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός, πείτε μου εσείς: Τι είδους στρατηγική τουριστικής ανάπτυξης έχει εκπονήσει το αντίστοιχο υπουργείο και ποια στρατηγική ή έστω όραμα ανάπτυξης για τη χώρα μας έχει το υπουργείο ανάπτυξης; Τελικά, είμαι πεπεισμένος ότι, αντί για στρατηγικές και οραματισμούς θα ζήσουμε τον εφιάλτη της πτώχευσης.
Σημείωση:
Μήπως με τους πανηγυρισμούς μας, τη μία με την Πειραιώς και την άλλη με την Εθνική, δεν απέχουμε πολύ τελικά από τα “πανηγύρια”;